រថយន្តអគ្គិសនីសម្រាប់ក្មេងជិះលេង
ជី វិតរបស់មនុស្ស មិនខុសពីឡានអគ្គីសនី សម្រាប់ក្មេងជិះបុកគ្នាលេង នៅមណ្ឌលកម្សាន្តប៉ុន្មានទេ។ ពេលណាអ្នកចូលបើកឡាននោះ អ្នកដឹងជាមុនថា គេនឹងបើកបុកឡានអ្នកជាមិនខាន...គ្រាន់តែមិនដឹងថា គេបុកធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណាទេ។ ពេលណាគេបើកបុកឡានរបស់អ្នក អ្នកនឹងបន្ថែមល្បឿនដេញបុកអ្នកនោះវិញ ដោយសង្ឃឹមថា អ្នកនឹងបានបុកឡានអ្នកនោះឲ្យខ្លាំងជាង ពេលដែលគាត់បុកអ្នកទៅទៀត។ នេះប្រហែលជាយុទ្ធសាស្រ្ត សម្រាប់កម្សាន្តសប្បាយ នៅក្នុងការជិះឡានបុកគ្នា តែបើយើងធៀបមកជីវិតពិតវិញ វាជាយុទ្ធសាស្រ្តដ៏អាក្រក់ នៅក្នុងការរស់នៅ។ ពេលដែលអ្នកដទៃមកប៉ះទង្គិចយើង នៅក្នុងការរស់នៅ នោះការដែលយើងខំប៉ះទង្គិចសងគេវិញ នឹងគ្រាន់តែធ្វើឲ្យមានរឿងកាន់តែធំប៉ុណ្ណោះ ហើយនៅទីបំផុត អ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែទទួលរងការខូចខាត។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវមានយុទ្ធសាស្រ្ត ដែលប្រសើរជាងនេះ សម្រាប់យើង គឺឲ្យយើងអត់ទោសឲ្យអ្នកណាមក “ប៉ះទង្គិច”យើង។ យើងក៏ប្រហែលជាចង់ដឹង ថាតើត្រូវអត់ទោសឲ្យគេប៉ុន្មានដង គឺមិនខុសពីកាលដែលលោកពេត្រុសបានទូលសួរព្រះយេស៊ូវថា “តើគួឲ្យអត់ទោសប្រាំពីរដងឬ?” ហើយព្រះយេស៊ូវឆ្លើយថា “ត្រូវអត់ទោសឲ្យប្រាំពីរចិតសិបដង“ (ម៉ាថាយ ១៨:២១-២២)។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះគុណរបស់ព្រះគ្មានដែនកំណត់ឡើយ។ យើងគួរតែចែកផ្សាយវិញ្ញាណនៃការអត់ទោសដល់អ្នកដទៃ។ ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវធ្វើដូច្នេះ? ព្រោះនៅក្នុងរឿងចៅហ្វាយដែលចេះអត់ទោស ព្រះយេស៊ូវបានពន្យល់ថា យើងអត់ទោសឲ្យអ្នកធ្វើខុសនឹងយើង មិនមែនដោយសារអ្នកនោះ សមនឹងទទួលការលើកលែងទោសប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ដោយសារព្រះបានអត់ទោសយើងជាមុន។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “អញបានលែងទារបំណុលឯងទាំងអស់ហើយតើ ពីព្រោះឯងបានអង្វរដល់អញ។ ដូច្នេះ តើមិនគួរឲ្យឯងអាណិតមេត្តាដល់គូកនឯង ដូចជាអញបានអាណិតមេត្តាដល់ឯងដែរទេឬអី?”(ខ.៣២-៣៣)
ដោយសារតែយើងរាល់គ្នា បានទទួលការអត់ទោសយ៉ាងច្រើនលើសលប់ទៅហើយ នោះចូរយើងឈប់បង្ករការខូចខាត ហើយបែរមកនាំព្រះពរនោះទៅអ្នកដទៃវិញ។–Joe…
ភាជនៈដី
ពេលដែលលោកអ្នកទិញគ្រឿងអល្ល័ង្កាដ៏ស្រស់ស្អាតមួយខ្សែរ ជាញឹកញាប់គេវេចខ្ចប់វា នៅក្នុងប្រអប់ពណ៌ខ្មៅ ឬពណ៌ក្រហមចាស់។ ខ្ញុំយល់ថា គេបានរចនាយ៉ាងនេះមក ដើម្បីកាលណាយើងមើលទៅប្រអប់នោះ នោះយើងក៏ចាប់អារម្មណ៍ មកលើសម្រស់នៃគ្រឿងអល្ល័ង្កានោះភ្លាម។ បើសិនជាគេបានតុបតែងប្រអប់នោះឲ្យបានខ្លាំងជាងនោះទៅទៀត នោះប្រអប់នោះនឹងប្រជែងជាមួយនឹងសម្រស់របស់គ្រឿងអល្ល័ង្កាដ៏មានតម្លៃនោះហើយ។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល អំពីព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់ធ្វើតាមរយៈយើង គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងមានទ្រព្យសម្បត្តិនេះ នៅក្នុងភាជនៈដី ដើម្បីឲ្យឥទ្ធិឫទ្ធិលើសលប់បានមកពីព្រះ មិនមែនពីយើងខ្ញុំទេ”(២កូរិនថូស ៤:៧)។ យើងងាយនឹងភ្លេចថា យើងគឺជាភាជនៈដី ហើយព្រះរាជកិច្ចដែលទ្រង់ធ្វើតាមរយៈយើង គឺជាភោគទ្រព្យដ៏មានតម្លៃ។ ហេតុនេះហើយបានយើងច្រើនតែចង់តុបតែងភាជនៈដីរបស់យើង ដោយខំធ្វើឲ្យគេសរសើរយើង សម្រាប់ការអ្វីដែលយើងបានធ្វើ ដើម្បីបម្រើព្រះគ្រីស្ទ។ យើងចង់ឲ្យគេសរសើរយើង ពេលដែលយើងអត់ទោស ឬបង្ហាញក្តីមេត្តា ឬក៏ភាពសប្បុរសដល់នរណាម្នាក់។ បញ្ហានៅត្រង់ចំណុចនេះ គឺថា ពេលដែលយើងចាប់ផ្តើមស្វែងរកការបញ្ជាក់ ឬការសរសើរ សម្រាប់ការល្អដែលយើងធ្វើ នោះមានន័យថា យើងកំពុងប្រជែងជាមួយភាពរុងរឿងនៃទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលជាព្រះរាជកិច្ចដែលទ្រង់ធ្វើតាមរយៈយើងហើយ។
ពេលដែលយើងធ្វើការអ្វីថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ គឺយើងមិនមែនធ្វើដើម្បីខ្លួនឯងឡើយ តែដើម្បីសិរីល្អទ្រង់។ ហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះបានដាក់ទ្រព្យក្នុងភាជនៈដី ដើម្បីឲ្យយើងបានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះនាមទ្រង់។ ម្យ៉ាងទៀត យើងត្រូវដឹងថា តើភាជនៈដីមានតម្លៃដោយសារអ្វី? គឺដោយសារទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃ ដែលនៅខាងក្នុងនោះឯង!–Joe Stowell
ការបង្វែររបស់ព្រះ
ខ្ញុំច្រើនតែងជួបបញ្ហាជាប់គាំង ក្នុងដំណើរនៃការងាររបស់ខ្ញុំ ដូចនេះ ការអ្វីដែលបង្វែរអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ឲ្យឃ្លាតឆ្ងាយពីការងារប្រចាំថ្ងៃ និងផែនការរបស់ខ្ញុំ អាចជាការរំខានខ្លាំងណាស់។ ដែលកាន់តែអាក្រក់ជាងនេះទៀតនោះ គឺជួនកាល ការបង្វែរអារម្មណ៍ក្នុងជីវិតយើង ធ្វើឲ្យយើងមានការថប់បារម្ភ និងឈឺចាប់ណាស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា “គំនិតអញ មិនមែនដូចជាគំនិតរបស់ឯងរាល់គ្នាទេ ឯផ្លូវរបស់ឯងរាល់គ្នាក៏មិនមែនជាផ្លូវរបស់អញដែរ”(អេសាយ ៥៥:៨)។ បានសេចក្តីថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបថា ជាញឹកញាប់ ទ្រង់ចាំបាច់ត្រូវបង្វែរអារម្មណ៍របស់យើង ដើម្បីឲ្យជីវិតយើងកាន់តែមានន័យ ជាងពេលដែលយើងជាប់គាំង នៅក្នុងផែនការដំបូងរបស់យើង។
សូមយើងគិតអំពីលោកយ៉ូសែបចុះ។ ព្រះបានបង្វែរគាត់ ឲ្យទៅនគរអេស៊ីព្ទ ដើម្បីរៀបចំគាត់ សម្រាប់ការជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តជ្រើសតាំងរបស់ព្រះ ឲ្យរួចពីការស្លាប់ដោយគ្រោះទុរភិក្ស។ ចំណែកឯលោកម៉ូសេវិញ ព្រះទ្រង់បានបង្វែរអារម្មណ៍គាត់ ឲ្យចេញពីការរស់នៅដ៏ហ៊ឺហារ ក្នុងរាជវាំងស្តេចផារ៉ោន ឲ្យទៅវាលរហោស្ថាន ដើម្បីត្រៀមខ្លួនដឹកនាំរាស្រ្តរបស់ព្រះ ទៅកាន់ទឹកដីសន្យា។ ទន្ទឹមនឹងនោះ យើងក៏អាចពិចារណាអំពីលោកយ៉ូសែប និងនាងម៉ារា ដែលត្រូវបានទេវតាប្រកាស់ប្រាប់ អំពីព្រះរាជសារដែលជាការបង្វែរអារម្មណ៍ដ៏សំខាន់បំផុតថា នាងម៉ារានឹងប្រសូតបុត្រា១ ដែលត្រូវថ្វាយព្រះនាមថា “យេស៊ូវ” ព្រោះបុត្រនោះនឹងជួយសង្គ្រោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប”(ម៉ាថាយ ១:២១)។ លោកយ៉ូសែបបានជឿជាក់លើគោលបំណងដែលធំជាង ដែលព្រះមានចំពោះគាត់ បានជាគាត់ចុះចូលនឹងការបង្វែរអារម្មណ៍នោះ ហើយក៏បានស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ដោយថ្វាយព្រះនាមថា “យេស៊ូវ”(ខ.២៥)។ ការនេះបានធ្វើឲ្យរឿងដែលកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់ទៀត ក្លាយជាប្រវត្តិសាស្រ្តដ៏អស្ចារ្យ!
យើងអាចទុកចិត្តលើផែនការរបស់ព្រះ ដែលអស្ចារ្យជាងផែនការយើង ខណៈពេលដែលទ្រង់ធ្វើការ…
ពេលនិទានរឿង
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តស្តាប់ម្តាយខ្ញុំអានរឿងនិទាន។ តាមធម្មតា ខ្ញុំឡើងអង្គុយនៅលើភ្លៅគាត់ ហើយស្តាប់ពាក្យគាត់អានគ្រប់ម៉ាត់។ ពេលដែលគាត់អាន ខ្ញុំតែងពិនិត្យមើលរូបភាពនីមួយៗ ក្នុងទំព័រសៀវភៅ ដោយចិត្តអន្ទះសារចង់ដឹងថា ទំព័របន្ទាប់និយាយអំពីអ្វីទៀត។
តើអ្នកធ្លាប់គិតថា ដំណើរជីវិតរបស់យើង គឺជារឿង និទានដែលអ្នកដទៃកំពុងតែស្តាប់ឬទេ? មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនយើងកំពុងទស្សនា និងស្តាប់រឿងនៃជីវិតយើង ដែលយើងកំពុងតែនិទាន នៅក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងស្ថានភាពល្អ អាក្រក់ ឬស្ថានភាពដែលគេមិនចាប់អារម្មណ៍។ យើងមិនគ្រាន់តែនិទានរឿងរបស់យើង តាមរយៈពាក្យសម្តីរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងតាមរយៈអាកប្បកិរិយ៉ា និងទង្វើររបស់យើងផងដែរ គឺនៅពេលដែលយើងឆ្លើយតប ចំពោះការលំបាក និងព្រះពរក្នុងជីវិត។ កូនចៅ ប្តីប្រពន្ធ អ្នកជិតខាង និងមិត្តរួមការងាររបស់យើង សុទ្ធតែអាចសង្កេតមើលរឿង ដែលយើងកំពុងតែនិទានប្រាប់ពួកគេនោះ។
សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ដំណើរជីវិតយើង “ជាសំបុត្រ ដែលមនុស្សទាំងអស់ក៏ដឹង ហើយអានមើលដែរ … អ្នករាល់គ្នាជាសំបុត្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ …មិនមែនសរសេរនឹងទឹកខ្មៅទេ គឺនឹងព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់”(២កូរិនថូស ៣:២-៣)។
តើអ្នកដទៃកំពុងតែអានរឿងអ្វី នៅក្នុងសំបុត្រនៃជីវិតយើង? តើគេកំពុងអាចរឿងនៃការអត់ទោស? ការមានចិត្តអាណិតមេត្តា? ការមានចិត្តសប្បុរស? ការមានភាពអត់ធ្មត់? ឬការមានសេចក្តីស្រឡាញ់?
បើសិនជាអ្នកធ្លាប់បានពិសោធនឹងក្តីអំណរ នៅក្នុងជីវិតដែលពេញដោយព្រះគុណ ដែលកើតចេញពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលគង់ក្នុងជីវិតអ្នក នោះចូរអសប្បាយចុះ ដ្បិតអ្នកបានធ្វើជាអ្នកនិទានរឿងដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះហើយ!–Joe Stowell
ភាពរញ៉េរញ៉ៃ
ព្រះយេស៊ូវមានចំណុចជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍។ នៅក្នុងព្រះរាជកិច្ចរបស់ទ្រង់ មានចំណុចមួយ ដែលតែងតែធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការឆ្លើយតប ដោយចិត្តភ្ញាក់ផ្អើលជានិច្ច គឺការបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ អំពីជីវិតរបស់មនុស្ស។
ខណៈពេលដែលយើង កំពុងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ជីវិតនេះ យើងប្រហែលជាដើរដល់ចំណុចមួយ ដែលយើងគិតថា យើងបានរកឃើញដំណោះស្រាយ ហើយមានភាពជ្រៅជ្រះ នៅក្នុងការគិត និងការឆ្លើយតបរបស់យើង នៅក្នុងការឈ្មុសឈ្មុលក្នុងដំណើរជីវិតយើងហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវក៏បានឲ្យយើងបង្អង់ឈប់សិន ហើយបានត្រាសហៅយើង ឲ្យដើរតាមផ្លូវថ្មី ដែលប្រសើរជាង។ សូមយើងមានការប្រុងប្រយ័ត្ន! ការដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះយេស៊ូវ មិនមែនជាការងាយស្រួលទេ។
ចូរពិចារណាអំពីការបង្រៀនដែលពិបាកយល់មួយចំនួន ដូចជា : ដើម្បីឲ្យបានជីវិត អ្នកត្រូវហ៊ានលះបង់ជីវិត(ម៉ាកុស ៨:៣៥)។ ដើម្បីឲ្យបានទ្រព្យសម្បត្តិ អ្នកត្រូវតែចែកទ្រព្យឲ្យគេ(ម៉ាថាយ ១៩:២១)។ “មានពរហើយ អស់អ្នកដែលយំសោក”(៥:៤)។ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកដឹកនាំគេ អ្នកត្រូវតែបម្រើ(លូកា ២២:២៦) ហើយការរងទុក្ខ ជាការមានពរ(ម៉ាថាយ ៥:១០-១១)។
ពេលដែលមនុស្សបានឮការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ យ៉ាងដូចនេះ ពួកគេយល់ថា ខ្លួនមិនអាចកាន់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់បានទេ។ ប៉ុន្តែ តាមពិតគឺដោយសារយើងមិនយល់ទៅវិញទេ។ ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់មិនរញ៉ែរញ៉ៃទេ គឺគំនិតយើងទៅវិញទេ ដែលរញ៉ែរញ៉ែនោះ! យើងមិនខុសពីកូនក្មេង ដែលគិតថា ខ្លួនចេះជាងឪពុកម្តាយ នៅក្នុងការសម្រចចិត្ត ជ្រើសរើសយករបស់អ្វីដែលល្អបំផុត។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់យើងថា “គំនិតអញ មិនមែនដូចជាគំនិតរបស់ឯងរាល់គ្នាទេ…
ការចុះសម្រុងជាមួយអ្នកដទៃ
ខ្ញុំចូលចិត្តចំណាយពេលភាគច្រើន ជាមួយអ្នកដទៃ។ ក្តីអំណរដ៏ពិសេសកើតមាន ពេញក្នុងចិត្តយើង ពេលដែលយើងបានចំណាយពេលជាមួយមនុស្ស ដែលយើងចូលចិត្ត។ ប៉ុន្តែ គួរឲ្យស្តាយណាស់ យើងមិនតែងតែមានឱកាសចំណាយពេល ជាមួយអ្នកដែលយើងចង់នៅក្បែរនោះឡើយ។ ជួនកាល អ្នកដទៃអាចនាំឲ្យមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជានៅក្នុងសង្គមលោកខាងលិច គេបាននិយាយថា “ពេលដែលខ្ញុំបានស្គាល់មនុស្សកាន់តែច្បាស់ ខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់ឆ្កែរបស់ខ្ញុំកាន់តែខ្លាំង!” មានន័យថា ពេលដែលយើងមិនទទួលបានអំណរ នៅក្នុងទំនាក់ទំនង យើងច្រើនតែបន្ទោសអ្នកដទៃ បន្ទាប់មក យើងក៏យកលេស ដើម្បីដើរចេញពីគេ ដើម្បីទៅរកអ្នកផ្សេងទៀត ដែលយើងចូលចិត្ត។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ឲ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ តាមពិត គាត់បានប្រាប់យើង “ឲ្យមានគំនិត មានសេចក្តីស្រឡាញ់តែ១ ទាំងរួបរួមចិត្តគ្នា ហើយគិតតែផ្លូវ១ដូចគ្នា” ហើយ “ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង” ព្រមទាំង “មានគំនិតគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវវិញ”(ភីលីព ២:២-៥)។
ចូរគិតអំពីការនេះចុះ។ ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់សិរីល្អ និងអភ័យឯកសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ដើម្បីយើងរាល់គ្នា ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យ រស់នៅជាអ្នកបម្រើ ហើយបានសងថ្លៃលោះ ដោយការលះបង់ដ៏ខ្ពស់បំផុត ដើម្បីឲ្យយើងមានទំនាក់ទំនងដែលពេញដោយអំណរ ជាមួយទ្រង់(មើល ហេព្រើ ១២:២)។ ហើយទ្រង់បានធ្វើការទាំងអស់នេះ ទោះបីជាយើងក្លាយជាមនុស្សដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់យ៉ាងណាក៏ដោយ(រ៉ូម ៥:៨)។
ដូចនេះ ពេលដែលអ្នកបានចំណាយពេល ជាមួយនរណាម្នាក់ ដែលពិបាកចុះសម្រុងជាមួយអ្នកដទៃ ចូរទូលសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវជួយ…
សរសើរព្រះ ដែលបាន ដាក់ព្រំដែន
ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយអ្នកដទៃ ខ្ញុំមិនដែលបានជួបនរណាម្នាក់ ដែលមានជីវិតខ្ទេចខ្ទាំ ដោយសារខ្លួនបានធ្វើតាមបញ្ញិត្តិរបស់ព្រះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ពេលដែលយើងនិយាយប្រាប់គេ ឲ្យរស់នៅតាមផ្លូវរបស់ព្រះ នោះគេបែរជាយល់ថា យើងកំពុងបំបិទសិទ្ធិសេរីភាពរបស់គេហើយ ព្រោះគេយល់ថា សេរីភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ គឺជាសិទ្ធិដែលគ្មាននរណាអាចដកហូតបានឡើយ។ ហើយអ្នកណាដែលនិយាយស្តី តាមព្រំដែនកំណត់របស់ព្រះ អ្នកនោះមុខជានឹងត្រូវគេបន្តោសថា បាននិយាយស្តីហួសព្រំដែនហើយ។
ប៉ុន្តែ ពេលដែលមនុស្សយើង កំពុងការពារសេរីភាពរបស់ខ្លួន តាមរបៀបនេះ ពួកគេក៏គួរតែកត់សំគាល់ថា សង្គមរបស់យើងសព្វថ្ងៃ កំពុងតែមានពេញទៅដោយភាពឥតន័យ និងភាពអស់សង្ឃឹមដ៏គួរឲ្យខ្លាច។ រាស្រ្តរបស់ព្រះ គួរតែមានការយល់ដឹង អំពីព្រំដែននៃការប្រព្រឹត្ត តាមរបៀបខុសពីលោកិយ។ យើងត្រូវមានការយល់ដឹង ដូចអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងដែរ ដោយយល់ថា ជីវិតដែលមានពរ ជាជីវិតដែលអរសប្បាយនឹងក្រឹត្យវិន័យនៃព្រះ(១:២) គឺមិនត្រូវរស់នៅដូចអ្នកដែល “ដើរតាមដំបូន្មានរបស់មនុស្សអាក្រក់ ឬឈរនៅក្នុងផ្លូវរបស់មនុស្សមានបាប”ឡើយ(ខ.១)។ អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវត្រូវដឹងថា ព្រះបានដាក់ព្រំដែនកំណត់ឲ្យយើង តែមិនមែនដើម្បីដកយកសុភមង្គល ចេញពីជីវិតរបស់យើងទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រំដែននោះ ជារបងដ៏បរិសុទ្ធ ដែលបានសង់ព័ទ្ធជុំវិញយើង ដើម្បីជួយឲ្យយើងជៀសផុត ពីការបោកបញ្ឆោត និងបញ្ហាដែលកើតឡើងពីការរស់នៅ តាមតែទំនើងចិត្តរបស់ខ្លួន។
បើសិនជាលើកក្រោយ អ្នកបានជួបការល្បួងឲ្យដើរហួសព្រំដែនរបស់ព្រះ សូមនឹកចាំអំពីគោលបំណងដែលទ្រង់មាន នៅក្នុងការដាក់របងទាំងនោះ។ សូមយើងសម្រេចចិត្ត អរព្រះគុណព្រះ ដែលបានដាក់ព្រំដែនទាំងនោះ ព្រមទាំងបានប្រទានពរយើង តាមរយៈរបងទាំងនោះ។—Joe Stowell
ផ្ទៃមេឃប្រកាស
ពេលដែលអ្នកបានគយគន់មើលផ្ទៃមេឃពេលរាត្រីបានតែបន្តិច នោះអ្នកអាចស្ញើចសរសើរភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ។ កញ្ចំផ្កាយកាឡាក់ស៊ីដ៏ច្រើនសណ្ឋិត ដែលលាតសន្ធឹងក្នុងផ្ទៃមេឃដ៏ធំល្វឹងល្វើយ និងរូបធាតុពពកនៃកញ្ចំផ្កាយមីលគីវេ(Milky Way) របស់យើង បានរំឭកយើង អំពីស្នាព្រះហស្តដែលគួរឲ្យពិចពិលរមិលមើល និងអំពីព្រះរាជកិច្ច ដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានធ្វើ ដើម្បីទ្រទ្រង់របស់ទាំងអស់នោះ ឲ្យស្ថិតស្ថេរនៅ(កូល៉ុស ១:១៦-១៧)។ ពេលយើងគយគន់ស្នាព្រះហស្ថទ្រង់ យើងហាក់ដូចជាទស្សនិកជន ដែលកំពុងអង្គុយនៅកៅអីជួរខាងមុខ ក្នុងរោងមហោស្រពនៃអំណាចចេស្តា ដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់ព្រះ។
ប៉ុន្តែ ផ្ទាំងទស្សនីយភាពនៅពេលយប់ ដែលយើងបានឃើញ មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងសិរីល្អ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្ហាញ ពេលដែលទ្រង់បានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ឲ្យចុះមកស្ថានមនុស្សលោកឡើយ។ ពេលដែលពួកអ្នកគង្វាលចៀម កំពុងយាមហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួន ផ្ទៃមេឃស្រាប់តែមានពន្លឺភ្លឺផ្លេក ដោយសារមានពួកទេវតាលេចមកសរសើរដំកើងព្រះ ដោយពាក្យថា “សួស្តីដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត”(លូកា ២:១៤)។
សូម្បីតែពួកហោរាដែលមកពីបរទេស ក៏បានមក ហើយថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ជាមហាក្សត្រ ពេលដែលព្រះទ្រង់បានដាក់ផ្កាយដ៏ភ្លឺចិញ្ចាចនៅទិសខាងកើត សម្រាប់នាំផ្លូវពួកគេឲ្យមកភូមិបេថ្លេហិម។
“ផ្ទៃមេឃសម្តែងពីសិរីល្អនៃព្រះ” នាពេលរាត្រី(ទំនុកដំកើង ១៩:១) ប៉ុន្តែ មិនដែលធ្លាប់បានសម្តែងបានច្បាស់ ដូចពេលដែលមានសេចក្តីប្រកាសថា ព្រះអទិករនៃសកលោកនេះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងដ៏ម្ល៉េះ បានជាទ្រង់យាងចុះមកក្នុងភពផែនដីនេះ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ ថ្ងៃក្រោយ ពេលអ្នកមានការស្ងើចសរសើរ ចំពោះហ្វូងផ្កាយលើមេឃ សូមនឹកចាំ អំពីការនេះចុះ!—Joe Stowell
ទៅតាមផ្លូវមួយណា?
ការសួររកផ្លូវ មិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើនោះឡើយ ។ ពេលខ្ញុំវង្វេងផ្លូវ ខ្ញុំតែងតែគិតថា បើសិនជាខ្ញុំខំបន្តរកផ្លូវដោយខ្លួនឯងឲ្យយូរបន្តិចទៅ នោះខ្ញុំនឹងរកឃើញផ្លូវជាមិនខានទេ។ ប៉ុន្តែ ភរិយារបស់ខ្ញុំគឺ ម៉ាតេ(Martie) តែងតែឆាប់សួររកផ្លូវ ហើយយល់ថា ខ្ញុំមិនព្រមទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនឯងមិនអាចរកផ្លូវធ្វើដំណើរឃើញនោះឡើយ។ នៅទីបំផុត នាងជាមនុស្សដែលឆ្លាតជាងខ្ញុំ ព្រោះនាងអាចរកផ្លូវទៅធ្វើដំណើរបានយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដោយគ្មានការព្រួយបារម្ភអ្វីឡើយ ខណៈពេលដែលខ្ញុំនៅតែមិនអាចរកផ្លូវឃើញដោយខ្លួនឯង។
ការគិតថា ខ្លួនឯងជាមនុស្ស ដែលឆ្លាតល្មមនឹងអាចត្រួសត្រាយផ្លូវដោយខ្លួនឯងបាន គឺប្រាសចាកនឹងការដាស់តឿនរបស់ព្រះគម្ពីរ ដែលបានចែងថា “មានផ្លូវមួយដែលមើលទៅដូចជាត្រឹមត្រូវល្អ ដល់មនុស្ស តែចុងបំផុតនៃផ្លូវនោះ គឺជាសេចក្តីស្លាប់”(សុភាសិត ១៦:២៥)។ ពេលយើងទៅដល់ផ្លូវបំបែក ក្នុងដំណើរនៃជីវិត យើងចាំបាច់ត្រូវឈប់សិន ដើម្បីទូលសូមឲ្យព្រះអម្ចាស់បង្ហាញផ្លូវដល់យើង “ដ្បិតអស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់”(ហូសេ ១៤:៩)។
ជីវិតមនុស្សគឺជាការធ្វើដំណើរ ដែលត្រូវមានទិសដៅ។ ជាការចាំបាច់ខ្លាំងណាស់ ដែលយើងត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យព្រះដឹកនាំជីវិតយើង ឆ្ពោះទៅរកទំនាក់ទំនងដ៏មានពរ និងសុខសាន្ត ទៅរកការសម្តែងចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការបម្រើដ៏មានន័យ ទៅរកការពិសោធន៍ជាមួយព្រះ និងទៅរកគោលដៅសំខាន់ៗជាច្រើនទៀត។
ការសុំឲ្យព្រះបង្ហាញទិសដៅដល់យើង គឺមិនគ្រាន់តែជាគំនិតល្អប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងមានសារៈសំខាន់ណាស់។ “ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត … នោះទ្រង់នឹងដំរង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង”(សុភាសិត ៣:៥-៦)។—Joe Stowell
អំណររបស់ព្រះដ៏សប្បុរស
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានដើរចូលកន្លែងទទូលភ្ញៀវរបស់សណ្ឋាគារមួយ ដែលមានការតម្រៀបផ្កាស្រស់ សម្រាប់ធ្វើការតាំងលម្អរដ៏ធំបំផុត ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនមក។ ការតាំងលម្អរនេះរំលេចទៅដោយពណ៌ចម្រុះ ដែលមានការរៀបចំយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ហើយក៏បង្ហើរក្លិនដ៏ក្រអូបអស្ចារ្យផង។ សម្រស់របស់វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចឈានជើងដើរទៅមុខទៀត ហើយខ្ញុំក៏បន្តគយគន់ទាំងស្ងើចវា អស់មួយរយៈពេល។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំកំពុងតែជាប់ចិត្តនឹងរបស់អ្វីដែលមានភាពពេញបរិបូរ។ សូមយើងគិតអំពីសម្រស់ដ៏ទាក់ទាញនៃចានដ៏ធំមួយ ដែលមានពេញដោយផ្លែឈើចម្រុះពណ៌ ឬគិតអំពីតុបាយ ដែលមានដាក់នុំបួនប្រាំដុំ សម្រាប់ញាំលាងមាត់យ៉ាងសប្បាយរីករាយ បន្ទាប់ពីបានញាំអាហារដ៏បរិបូណ៍ នៅថ្ងៃបុណ្យអរព្រះគុណ។
ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីអំណរដែលកើតចេញពីភាពពេញបរិបូរ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះ។ ទ្រង់បានធ្វើឲ្យពែងរបស់យើងហូរហៀរ(ទំនុកដំកើង ២៣:៥)។ ទ្រង់“អាចនឹងធ្វើហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម ឬគិតក្តី”(អេភេសូរ ៣:២០)។ ព្រះគុណរបស់ទ្រង់មានភាពគ្រប់គ្រាន់ជានិច្ច សម្រាប់ការលំបាកគ្រប់យ៉ាង ដែលមានក្នុងជីវិត(២កូរិនថូស ១២:៩) ហើយទ្រង់ជាឪពុកដែលឲ្យពួកបាវសម្លាប់កូនចៀមធាត់ល្អ ហើយយកអាវដែលល្អបំផុតចេញមក ដើម្បីជប់លៀងឲ្យកូនពៅវង្វេង ដែលបានត្រលប់មកផ្ទះវិញ(មើលលូកា ១៥:២០-២៤ )។
ហេតុនេះហើយបានជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានថ្លែងដោយអំណរថា “ឱព្រះអង្គអើយ សេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ថ្លៃវិសេស យ៉ាងណាហ្ន៎ ពួកមនុស្សលោកក៏ជ្រកនៅម្លប់នៃស្លាបទ្រង់ គេនឹងបានឆ្អែត ដោយរបស់ដ៏បរិបូរក្នុងដំណាក់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងឲ្យគេផឹកពីទន្លេនៃសេចក្តីអំណររបស់ទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៣៦:៧-៨)។ ព្រះនៃយើងមានសេចក្តីសប្បុរសជាបរិបូរ។ សូមឲ្យយើងពោលសរសើរទ្រង់ សម្រាប់សេចក្តីមេត្តាដ៏លើសលប់របស់ទ្រង់។–Joe Stowell